Κάποιες στιγμές παρατηρείς πως χτίζονται οι ομάδες, πως δημιουργούνται οι παρέες , πως οργανώνονται κάποιοι γιά ένα κοινό σκοπό .
Βλέπεις την προσπάθεια να μπαίνουν αρχές, να υπάρχουν κανόνες , να γίνεται προσπάθεια να φτιαχτεί κοινό όραμα, ενιαία τακτική και εσωτερική πειθαρχία.
Ομοιογένεια είναι μία μεγάλη κουβέντα. Δεν μπορείς να ομογενοποιήσεις προσωπικότητες παρά μόνο προς τα κάτω. Εκεί που το άβουλο θα είναι κυρίαρχο και το μηχανικό κανόνας.
Η δικαιολογία είναι συχνά η ίδια , ομάδα με συνοχή μοιάζει με φρούριο που δεν κατανικιέται.
Όταν λειτουργούν αυτές οι ομάδες στην ιδανική περίπτωση είναι ικανές να παράγουν μέτρια αποτελέσματα τα οποία είναι ευάλωτα σε κάθε δυνατό ταρακούνημα είτε αυτό προέρχεται από εξωτερικό εχθρό είτε από την εσωτερική μονοτονία.
Μολυβένια στρατιωτάκια τόσο όμοια και τόσο αδιάφορα σε ομορφιά και φινέτσα.
Αυτά είναι ικανά μόνο γιά φρούρια χτισμένα πάνω στην άμμο. Δεν μπορείς με τέτοια να οραματιστείς ούτε να φτιάξεις θωρηκτά ή άπαρτα κάστρα.
Ομως είναι η εύκολη λύση, είναι αυτή που δημιουργείτε από ανασφαλείς ηγέτες και τραγικούς πραιτωριανούς.
Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι σε μία μάχη , για ένα σκοπό , μία ιδέα και οι συμπολεμιστές μου να είναι μολυβένια στρατιωτάκια. Προτιμώ να γίνω μοναχικός μαχητής , να σηκώνω το βάρος και όσων λείπουν.
Τελικά όλα είναι επιλογές , και στην ζωή , και στην καθημερινότητα και στο όραμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου