η ΑΡΑΤΟΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ έχει προτείνει αντιπυρικές λύσεις με χρήση δορυφόρων απο 2007! Ελλάδα ακούς;

Οι βασικές αρχές του World Fire Alarm: Ανίχνευση-Ειδοποίηση- Παρακολούθηση Πυρκαγιάς

Το World Fire Alarm είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα προστασίας από πυρκαγιές σχεδιασμένο να προστατεύει τις κτιριακές εγκαταστάσεις και τις ανθρώπινες ζωές. Παρέχει πληροφόρηση σε σχεδόν πραγματικό χρόνο με συνεχή παρακολούθηση ολόκληρου του κόσμου μέσω γεωστατικών δορυφόρων της NASA Aqua/Terra MODIS και AVHRR NOAA. Οι ληφθείσες πληροφορίες επεξεργάζονται και σε περίπτωση εντοπισμού πυρκαγιάς τα σημεία εμφανίζονται στον χάρτη. Τα ληφθέντα και επεξεργασμένα δεδομένα ανανεώνονται το μέγιστο κάθε 15 λεπτά, εξασφαλίζοντας έτσι γρήγορες και επικαιροποιημένες ενημερώσεις. Η περιοχή που μπορεί να καλύψει το World Fire Alarm κυμαίνεται σε ακτίνα από 15 έως 40 χιλιόμετρα, γύρω από τις εγκαταστάσεις του πελάτη (σημείο ενδιαφέροντος) παρέχοντας πολύ υψηλή χωρική και χρονική ανάλυση. Αν ανιχνευτεί από τις δορυφορικές εγκαταστάσεις πιθανό περιστατικό πυρκαγιάς κοντά στις εγκαταστάσεις του πελάτη, στέλνονται ειδοποιήσεις συναγερμού στον πελάτη με μορφή SMS και e-mail.

η επιτυχία στο πανεπιστήμιο ή η συνέχιση της προσπάθειας εκτός ακαδημαικού χώρου είναι απλά περίοδος γυμνασίων και μάθησης

Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα της εισαγωγής στα ακαδημαικά ιδρύματα των αποφοίτων λυκείου. Κύματα ενθουσιασμού , περισότερο θα έλεγα στους γονείς, δικαιολογημένα απόλυτα εξαιτίας της τρομακτικής πίεσης που δέχονται οι έφηβοι γιά να περάσουν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή.

Είναι πράγματι σημαντικές οι επιτυχίες με την λογική της επίτευξης ενός στόχου γιά τον οποίο έχουν αφιερώσει σημαντικό μέρος από την ζωή τους.

Είναι όμως το διαβατήριο γιά την ζωή και την επιτυχία; Εδώ μάλλον θα εκφράσω ίσως την αιρετική άποψη μονολεκτικά όχι. Είναι οι πανεπιστημιακές σπουδές το κλειδί γιά να εργαστεί και να ευτυχήσει ο κάθε νέος; Σαφώς όχι. Είναι αιτίες είναι πολλές, από την γενική κρίση μέχρι την ακόμα και τώρα αποσύνδεση των πανεπιστημιακών σπουδών από την κοινωνία.

Και προς τι ο ενθουσιασμός λοιπόν των επιτυχόντων; Ναι είναι δικαιολογημένος αν τα παιδιά θεωρήσουν τις σπουδές τους ως περίοδο πνευματικής γυμναστικής, μάθησης και εμπειρίας στην έρευνα και απόκτηση νέας γνώσης. Ως ευκαιρία να διευρύνουν τον ορίζοντα του νου τους με νέες παραστάσεις ακόμα και με την εξειδίκευση στο πεδίο που θα φοιτούν.

Βέβαια το ίδιο είναι και γιά τους "αποτυχόντες", εξάλλου πολλές φορές η μη εισοδός τους μπορεί να οφείλεται απλά και μόνο ότι δεν αρκέστηκαν να μπουν σε κάποιο τμήμα αλλά ρομαντικά επιμένουν στα όνειρα τους γιά την ζωή.

Μαζί με τις ευχές μας λοιπόν σε όλα τα παιδιά ας δώσουμε και μία συμβουλή ; να μελετάτε και να ερευνάτε την γνώση, κριτικά και σφαιρικά , να προσπαθείτε να διαμορφώσετε με βάση τις νέες γνώσεις καλύτερες επιλογές ζωής και φυσικά να μένετε πιστοί σε καλές αρχές.!

ΥΓ και γιά να προλάβω πονηρές σκέψεις ο γιός μου είχε περάσει πρώτος σε όλη την Ελλάδα στην μοναδική του επιλογή και μάλιστα ένιωσε την πικρία του μικροαστισμού να μη αναφερθεί από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης....αρα υπήρξα και εγώ πανηγυρίζων :)

ένα γράμμα στην Κύπρο που αγάπησα.....

Ηταν εκείνο το Φθινόπωρο του 71 όταν κάπως σαν σε ταινία το τζιπ μας οδηγούσε από το αεροδρόμιο στην Λευκωσία. Και εγώ παιδάκι σαν να μπαίνουμε κρυφά στο φρούριο γιά να φυλάξουμε την υπαρξή του. Η λέξη ΕΛΔΥΚ ήταν ο προορισμός γιά τον πατέρα και γιά μένα δύο παιδικά χρόνια στην Κύπρο που αγάπησα.

Αλλη Ελλάδα, διαφορετική από την επαρχία στην Μακεδονία, πιο φωτεινή αλλά και πιό περίεργη. Εξάλλου έβλεπα συχνά τις κόκκινες σημαίες αλλά και αφουγκραζόμουν το φρέσκο αίμα της θυσίας του αγώνα γιά την λευτεριά από την αποικιοκρατία. Αυτό που είχε χυθεί χωρίς οικονομία για την Ενωση και την γαλανόλευκη με το σταυρό σημαία.

Μερες έντασης, ενας παπάς που ήταν και αρχηγός σε κράτος, αλλοι αγωνιούσαν γιατί δεν ήξεραν πως η αγάπη τους για την μητέρα πατρίδα έγινε ένα πανί με ένα χάρτη της κύπρου και δάφνες.

Οι καιροί ήταν πονηροί αλλά οι κοινωνία αυτών που είχαν μάθει να φυλάνε θερμοπύλες έμοιαζε να ζει στον κόσμο της. Εκτόνωση μπορεί να είχαν όταν πανηγύριζαν στα γήπεδα με τις ομάδες που αγαπούσαν την Ελλάδα. Νεοι που ένιωθαν το καθήκον να τους προστάζει να είναι συνέχεια σε μιά πίεση τρελή...

Ηρθε εκείνο το φθινόπωρο, πικρό όπως οι παιδικες φιλίες που κόπηκαν , όπως το δάκρυ της διαίσθησης του πρώτου νεκρού του επόμενου καλοκαιριού. Ο  αποχαιρετισμός ήταν χωρισμός και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο ξανά...

Το καλοκαίρι 1974 πέθανε η κύπρος που αγάπησα, έμεινε μία άλλη ανάπηρη και γεμάτη με αίμα Ηρώων. Γιά μένα ήταν πλέον αλλιώτηκη η ζωή μου, το πάθος μου , η οργή γιά το άδικο, η αγάπη ομως πάντα ίδια....